"رُكن الدين امير حسين بن عالم بن ابي الحسن"، معروف به "امير حسين هروي" يا "حسيني سادات"، عارف و شاعر پارسي گوي سده ی هفتم و اوايل سده هشتم ق، متخلّص به "حسيني". در شهر "غريو"، يا "گزيو" يا "گريوه"، از "بلادغور"، به دنيا آمد؛ اما بيشترين سال هاي زندگي او در "هرات" گذشت ؛ اشتهار به هروي از اين روست.در منابع قديم به سال تولد او اشاره اي نشده است؛ بعضي آن را بين (636 تا 641 ق)آورده اند. امير حسيني مقدمات علم و ادب را در خانواده خود آموخت. پس از آنكه در ملامت پدر به "مولتان" رفت، در آن شهر به تكميل تحصيل پرداخت. زمان زندگي او با تحولاتي سياسي و اجتماعي دوره ی آخرين ايلخانان مغول در ايران، دوره ی هرج و مرج دربار "آل كرت" و همچنين قيام سربداران در خراسان مقارن بود. امير حسيني در سال هاي ميانه زندگي به تصوف گرويد. انقطاع او از دنيا و گرايش وي به تجرّد و تصوّف، به شيوه ی "ابراهيم ادهم"، در پي واقعه اي رمز آميز بيان شده است. بنابر اين روايت افسانه اي، وي پس از توجه و تجرّد، همراه