در معماري سنتي ايران, ساختمان بر اساس موقعيت جغرافيايي‌اش از طريق سقفها, كاهش سطوح خارجي در برابر تابش مستقيم آفتاب, ايجاد سايبان‌هاي متناسب با هر منطقه, بادگيرها و زيرزمينها, حياط مركزي, جان پناه‌هاي سايه‌گستر, پنجره‌هاي رو به آفتاب, انتخاب مصالح مناسب سقف, ديوار, انبار و غيره,. چنان با محيط خارج مقابله مي‌كند كه بهترين آسايش فضاي داخلي را بدون استفاده از دستگاه‌هاي پيچيده‌ي انرژي بر و آلوده كننده غير فعال خورشيدي آگاهي داشته و پيوسته از آن بهره‌ برده‌اند. ولي تا كنون, هيچيك از اين عناصر به طور كامل و به شيوه‌ي علمي بررسي نشده و ارتباط آنها با يكديگر به صورت دانشي مدون ارائه نشده است.